Zonder toren zou Jorwert Jorwert niet zijn. Zonder toren geen iepenloftspul, geen 'einepikegefoel' en geen ontbijt voor vierhonderd toneelgekken. De muziek, een boek en het beeld. Van tuin naar weiland naar dorpsplein. Door Wim Bras JORWERT - En dan opeens begint het zomaar te regenen. Het druppelgordijn glinstert in de schijnwerpers van het toneel. Medewerkers schieten toe om de instrumenten af te dekken. Tussen de rekwisieten zit ook een paraplu, zodat burgemeester Johanneke Liemburg haar speech kan afmaken. ,,Wa wat begjint yn dizze gemeente, komt der noait mear fan ôf." Dan klapt de aardlekschakelaar eruit en is het donker in de notaristuin. De perenboom kan wel een buitje gebruiken, maar het moment is wel heel ongelukkig. ,,It heart by Jorwert. Hoe faak binne wy der no al net útreind," klinkt het lacherig als de genodigden onder het zeildoek naast het café samendrommen. Zaterdagochtend kwart voor zes, de reünie lijkt echt begonnen. Een uur eerder was de stemming onder de ongeveer vierhonderd reünisten nog ingetogen. Spelers, zangers, muzikanten en medewerkers van een halve eeuw Iepenloftspul zitten voor de verandering zelf op de tribune om naar 'Foar nei de stilte' te luisteren. Het muziekstuk dat Cees Bijlstra componeerde voor het vijftigjarig jubileum. Gelukkig blijft het onder de uitvoering droog. De compositie is met een fotoboek en het kunstwerk 'De Foardrager' van Hanneke Roelofsen de drie-eenheid waarmee Jorwert 50 jaar Iepenloftspul herdenkt. Muziek, verhaal en beeld. Opgedragen aan haar amateurs en het 'einepikegefoel' dat ze allemaal zo goed kennen. ,,Ast yn de oare helte fan de ferklaaitinte stapst, dan bist yn in oare wrâld," verwoordt Romke Toering de gemeenschappelijke beleving. Na de muziek, de regen en de speeches is het tijd voor het ontbijt op het land van Sake en Hyke Castelein. ,,Ik ha mar ien kear meidien, mar do bliuwst kunde fan elkoar", vertelt sopraan Foekje Ybema als de stoet naar het weiland achter de kerk kuiert. Tettie Venema heeft achttien keer meegespeeld. Ze genoot van de nazit in het café na de repetities en de zenuwen voor de voorstelling. Maar toen ze naar Zweden verhuisde, was ze ook wel weer opgelucht. ,,Ik wie ommers gjin jûn mear thús." ,,It moat thús wol kloppe, hear," knikt Grytsje Reitsma, hoofdrolspeelster in 'Ik wol spylje'. Als kind volgde ze met rode konen de verrichtingen van haar mem op de planken. Ze heeft nu zelf een dochtertje van twee. Een toekomstige Jorwerter diva? ,,Wa wit." Tussen de omhelzingen, de tuten en de krentenbollen op het land klinken ook bnezorgde stemmen. Het spul is zo groot geworden, het kaartje zo duur. De ouderen missen de boerenkapel op het toneel. Raakt de betovering er niet een beetje af. Straks hangen er skyboxen in de tuin. ,,Hoe fier moatte wy gean?" Commissielid Sytse Pruiksma kent de geluiden. Dit jubileumjaar is een keerpunt. Eerst het feest en daarna steekt de commissie de koppen maar eens bij elkaar. ,,Hoe it aanst útpakt, wit ik net. Mar it komt wol goed." Het komt altijd goed, zegt theaterbaas Henslow in de voorstelling. ,,Freegje net hoe, dat is it mystearje fan toaniel."